Florida zuid, west, noord

Vorig verslag had ik jullie al een beetje 'lekker' gemaakt met te onthullen dat we naar de Everglades zouden gaan. Voor degene die niet op de hoogte zijn, een korte introductie; het zuidelijke deel van Florida is door de jaren heen toegankelijk gemaakt zodat er, door mensen geleefd, kan worden. Denk bijvoorbeeld aan Miami wat voorheen een groot moeras was. Deze moerassige omgeving hebben ze behouden in Everglades National Park. Natuurlijk zie je de bebossing en meren over heel Florida terug, wat een lust is voor het oog! Anyhow, terug naar het Everglades verhaal..
We rijden tegen 12u het National Park Vistor Centre op en verwachten gelijk in een airboat te springen die ons door het moerasgebied heeft schiet.. We komen op een parkeerplaats met een keet. Oke, even naar binnen dan maar. Wat goed is om te vertellen is dat ma en Debbey een wat uurtjes hebben gestoken in het opzoeken en vinden van informatie over dit gebied en hoe je er doorheen komt. Deze uren zijn verspilde moeite geweest want we zijn er toen niet uitgekomen. Nu begrijpen we waarom.. Je moet namelijk met de auto van plekje naar plekje rijden en vanuit daar kan je verschillende wandeltochten maken. Er ligt een weg door het gebied dus verkeerd rijden is praktisch onmogelijk. Daarnaast is buitenom het National Park nog verschillend aanbod om door aanliggende gebieden van de Everglades te komen per fiets, boot, auto of te voet.. Vandaar dat we het 'begin' niet konden vinden. Affijn, nadat de puzzel opgelost is en we onderweg zijn met de auto naar de verschillende stopplaatsen begrijpen we dat dit een goed gevuld programma gaat worden. Sowieso is het een uur rijden tot het eind en daar moeten we natuurlijk nog op een boot. Tussendoor willen we natuurlijk nog stoppen op de verschillende plaatsen. De eerste stop begint al lekker, we wandelen en dicht bebost gebied binnen waar de salamanders voor je voeten wegschieten. Nog geen 20 minuten laten ligt me daar toch een serieuze boom over de pad, omdat het zo dicht bebost is kunnen we ook niet even offroad en moeten we dus rechtsomkeer. Trouwe lezers krijgen hier een dejavu, maar deze keer stond het echt niet aangegeven. Uit het bos, dan maar in de zon. Ja, we hebben expres voor het bos gekozen want het is werkelijk snikheet. Ook al hangt er bewolking in de lucht, eer dat het voor de zon zakt is het al drie keer verdwenen. We lopen langs een pad waar mooie helder water langs ligt en we zien de dikke vissen langs de waterplanten glijden. Het assortiment vogels is erg groot en de vlindertjes in alle soorten en maten laten zich ook zien. Verderop vervolgt het pad zich over het water in de vorm van een steiger. Er komt ons iemand tegemoet die aangeeft dat er verderop een alligator in het water ligt. Yeah, daar kwamen we o.a. voor dus met extra versnelling in de wandel en een zweetdruppeltje meer lopen we door. En ja hoor, nog geen 20 meter van de steiger rust een alligator. Met fijngeknepen ogen kijkt hij ons aan maar blijft doodstil liggen. Wanneer we een stukje verder over de steiger lopen staat een Amerikaan driftig te zwaaien, roept iets onverstaanbaar en wijst voor zich uit in het water. Daarna horen we 'He is coming right at us'! Jaja, dat overdreven gedoe kennen we nu wel al! Toch zijn we nieuwsgierig en lopen we hun richting uit en jawel, een alligator zwemt recht op de steiger af. Wanneer hij onder de steiger door zwemt verdwijnt hij even uit zicht, om vervolgens aan de andere kant zich nog even te laten zien voordat hij kopje onder gaat en alleen belletjes achterlaat in het water.. Wauw! Amazing! Kippenvel! Gaaf! We lopen de steiger verder af en worden omringd door libellen en vlinders in alle kleuren en maten. Eenmaal terug bij de auto, snel de airco aan en door naar het volgende punt. Hier krijgen we een uitzicht over het eindeloze gras/moerasgebied. De volgende stop is aan het water, hier draaien we wel op met de auto maar besluiten om toch door te rijden. Gezien de tijd en de muggen is dat een verstandige keus. Daar heb ik overigens nog niks over gezegd maar het is hier muggenplaza nr 1. Voordat we de eerste keer uit de auto stapten hebben we ons van top tot teen, inclusief kleren, ingespoten. Zoals ik al zei wilde we graag op tijd bij het eindpunt aankomen want daar is om half 5 de laatste boottocht. Daarnaast lusten de buiken ondertussen ook wel wat want op dit hele stuk weg is niks van eten te krijgen. Wanneer we aankomen gaan we dan ook gelijk naar het winkeltje en zetten we ons buiten neer op een bankje naast het water, in de schaduw wel te verstaan want het is nog steeds niet koud. We zeiden al een paar keer tegen elkaar dat al dat water met deze temperatuur wel erg aanlokkelijk is maar als je weet wat erin zwemt is zelfs je grote teen onderdompelen een 'laat maar' waard. Zo ook dit water want nog geen kwartier later zien we iets drijven. Een stuk hout zegt Richard, maar het is wel degelijk een krokodil. Ik denk dat we er wel drie hebben gezien in de tijd dat we op de boot hebben moeten wachten. Weer een dier wat we af de checklist kunnen doen! Op deze boottocht kun je ook dolfijnen en schildpadden tegenkomen naast de ontelbaar verschillende vogelsoorten. Tussen deze moerassen liggen namelijk vreselijk grote 'lakes'. Wanneer we met de boot door het uitgegraven kanaal varen om in dit gebied aan te komen worden we overspoeld met goede informatie, heerlijke verfrissende lucht, talloze prachtige planten en af en toe een vogel. De verdere boottocht is dik genieten maar helaas staan de dolfijn en de schildpad nog steeds op de checklist. Net zoals de wasbeer, slang en panter. Toch geven de verhalen over de wildlife hier een voldaan gevoel en keren we tevreden terug. De wolken zijn inmiddels tot formaten gekomen dat we wel degelijk af en toe in de schaduw vallen en de kleur wordt ook wat dreigender. Bij de terugreis naar het beginpunt zit onderweg stoppen op de overgeslagen plekken er ook niet meer in want we komen terecht in een heuse stortbui! Tegen het einde van de weg laten we het slechte weer achter ons en zoeken we een MacD op want we hebben honger en vooral behoefte aan Wifi. We moeten namelijk nog een hotel uitzoeken voor aankomende nacht ergens aan de westkust. Vier uur later komen we aan in Naples, een stuk minder ver dan vooraf gehoopt maar het strand moet er niet minder mooi om zijn volgens internet.

30 september
We kijken uit het raam en zien er dikke regendruppels tegenaan geplakt, wel is de lucht mooi blauw. Hopelijk blijft het zo voor vandaag want dat is toch wel een vereiste voor een dagje strand. We rijden richting de Golf van Mexico en kiezen een van de straatjes naar het strand. Zul je zien, precies goed gegokt! We lopen een bruggetje op met daarnaast een bord waarop staat dat er rekening gehouden moet worden met de schildpad, na het bruggetje kom je gelijk op het strand. Geloof me, dit is prachtig. Links en rechts zie je struiken, bomen, palmen, grassoorten als grens tussen het strand en de bewoonde wereld. Dat is weer eens want anders als duinen. Dit is absoluut geen toeristisch strand dus verhuur van een parasol kun je vergeten. Daarvoor in de plaats krijgen de liefhebbers schaduw van een prachtige boom. Op zo'n halve kilometer links van ons is de Naples Pier waar het wel druk is, waar wij liggen kun je de mensen op een hand tellen. We hebben nog maar koud onze zooi uitgepakt of er vliegen pelikanen in V formatie over! Ook die schattige vogeltjes die aan de waterkant in het zand prikken naar eten (deze hebben we ook in Venice Beach gezien) zijn hier aanwezig. Een duik in de Golf van Mexico levert hetzelfde resultaat op als in Miami. Zeewater dat enorm zout is en warmer dan 20graden. Het strand loopt hier wel geleidelijker af dus we komen iets makkelijker het water uit. Kort daarna roept Desiree onze aandacht want ze heeft een roofvogel gezien. Wanneer hij in een boom neerdaalt ontploft er uit deze boom honderden kleine vogeltjes! Net te laat voor de foto.. Beetje jammer! We bekijken hem door in te zoomen met de camera, wat een prachtbeest! Het is een adelaar! Deze houdt ons het aankomend half uur bezig, we zien hem daarom nog een keer uitvliegen naar de zee en terugkeren op zijn uitkijkpost of nest. Ondertussen wordt ook duidelijk dat pelikanen hier aan de orde van de dag zijn. Na wat zwemmen en luieren trekt er links van ons een object de aandacht dat voortslepen wordt. Het blijkt een dode schildpad te zijn. Zulke toeristen als we zijn moeten we toch een kijkje gaan nemen. We zien dat ze al een flinke put aan het graven zijn tegen de bebossing aan. Ondertussen passeren we een afgezette vierkante meter waar een bordje bijstaat dat ons verteld dat hier schildpadden eieren liggen. Waar het ene leven een eindje verderop begraven wordt zullen hopelijk nieuwe levens de weg naar de zee vinden. Ik ga jullie een duidelijke foto van de dode schildpad besparen want hij was al wat uurtjes dood vermoeden we.. Na nog een uurtje luieren vind Richard het wel genoeg geweest en wil Naples gaan verkennen, Debbey daarentegen wil nog niet van het strand. Desiree en Marlies besluiten met Rich van het strand te gaan en rond te touren in de auto. In Naples zien ze verschrikkelijk grote huizen, volgens de zussen 'niet normaal'. In een klein winkelstraatje werd je van kijken in de etalages ook niet wijzer qua prijs, dus dan weet je het wel al. Daarna moesten er nog buikjes gevuld worden bij de Subway. Ondertussen ligt Debbey op het strand en blijft zich verbazen over de hoeveelheid wolken en hoe weinig schaduw daar uiteindelijk uit voortvloeit. Genieten is hier wel erg simpel, of met je ogen dicht en heerlijk wegdommelen in het tropische gevoel of ogen open en kijken naar de natuur. Een van de afkoelsessies in de zee levert een geweldige ervaring op. Nadat het zeezout nog maar half uit de ogen gewreven was, kwam er een extra windvlaag. Dit bleek te komen door de vleugels van een pelikaan die op korte afstand over het water zweeft, duikt en een grote vis uit het water trekt. Ook dit ideale fotomoment is niet vastgelegd maar ik kan je vertellen, het was prachtig. Na nog een uur genieten komen Desiree, Marlies en Richard terug naar het strand en halen ze Debbey op. We besluiten hier niet te eten want het is schreeuwend duur. Terug naar het hotel en daar in de buurt treffen we een Italiaan. Buikjes vol en vroeg naar bed!

1 oktober.
Een hele vroege goedemorgen! Half 6 en ontwaken, vandaag is Disneyworld aan de beurt en dat is nog minstens 3u rijden. We moeten ook nog inchecken in ons hotel daar dus we staan niet voor niks vroeg naast ons bed. Na het ontbijt vertrekken we en rijden het eerste gedeelte over de i75, deze weg begint of eindigt overigens in Miami en lijdt je helemaal naar het einde van Michigan, om daarna bij Arcadia de 'binnenweg' te pakken. Hier zie je natuurlijk meer van de omgeving en qua tijd bijt het elkaar niet heel erg. Het weer is niet allerbest vandaag, witte en grijze wolken maar de temperatuur liegt er niet om. Laten we het houden op een graad of 28. Wanneer we aankomen bij ons hotel checken we in. We verliezen wat tijd met een hoop gezeur over de shuttlebus die ons naar Disney zou brengen. We hadden namelijk 24u van tevoren op geven dat er iemand in de rolstoel zit, moet je deze informatie natuurlijk wel vooraf ontvangen en niet pas bij de balie onder je neus krijgen. Affijn, ik ga jullie de tijd besparen. Na wat boos kijken en eigenwijs volhouden krijgen we het voor elkaar dat zij de parkeerkosten betalen zodat we zelf kunnen rijden. Ideaal! Hop. Naar Disneyworld.. Ondertussen is het na half 1 wanneer we onder de welkomsboog door rijden. We parkeren de auto en lopen naar de loketten. Er is werkelijk bijna geen hond of mens te bekennen. Ook de parkeerplaatsen waren nauwelijks gevuld, het was zo rustig dat iedereen op de invalideparkeerplaatsen mocht staan. Wanneer we 'binnenlopen' hebben we echt het gevoel vrijwel alleen in het park te zijn.. Goed.. Kaartje van het park? Nergens gezien. Raar! Zullen we dan maar in de eerste attractie gaan en kijken wat het doet? Welja.. We stappen in een monorail en rijden compleet een andere kant uit, over de parkeerplaatsen en al snel hebben we door dat het naar EPCOT gaat. Fijn, daar hebben we geen kaartjes voor, alleen voor Magic Kingdom. Ook raar trouwens, we zijn helemaal niet gecontroleerd. Mmm, vreemde bedoeling. Bij de halte stapt iedereen uit en wij besluiten te blijven zitten en terug te gaan. Komen we daar aan stappen we maar in het treintje aan de andere kant. Misschien dat die wel over het park gaat en ons een overzicht geeft. Wat blijkt... Dit is een trein NAAR het Magic Kingdom park. Ow my god.. Ondertussen voelen we ons al goed sukkelig natuurlijk want bij het uitstappen is de ingang duidelijk herkenbaar. Het park is, tsja het park. Doet niet veel verschil met Parijs maar magisch blijft het wel. We wippen zo nu en dan een attractie binnen en ook hier is de behulpzaamheid prima te noemen. Het park is op zich al rolstoelvriendelijk dus we kunnen ons makkelijk voortbewegen en doen wat we willen. Er komt nog een kleine bui naar beneden zakken aan het begin van de dag maar verder blijft het droog. Wel wordt het steeds drukker maar waarschijnlijk niks vergeleken met anders. Langste wachttijd over de hele dag is denk ik nog geen half uur. Aan het einde van de dag worden we door Disney getrakteerd op de Electrical Parade (die de belachelijke niks voorstellende parade van 's middags goed maakt) nog wat later de lichtshow op het kasteel en nog wat later de vuurwerkshow. Zo worden we allemaal weer even kind, thnx Disney! De terugreis is even wat minder magisch, mensen moeten per monotrail terug (jawel het treintje waar wij van dachten dat het over het park ging) of per boot. Na een klein uurtje rijtje schuiven worden ook wij naar de auto terug gebracht. Het is half 12 en we zijn bijna bij het hotel, we zijn hongerig dus besluiten aan de overkant eerst te eten voordat we gaan slapen. Wat sandwiches en wafels vullen deze keer de magen.

2 oktober.
Bye bye Florida. What a wonderfull place! We checken uit bij het hotel en een half uur later staan we op het vliegveld. Voor het boarden wordt bij Richard een serieus lange drugtest uitgevoerd, wat volgens ons zeker 10 minuten korter zou moeten kunnen. Om kwart over 12 schieten we de lucht in, trotseren we de wolken en twee uur later landen we in Detroit. Brrr koud, kan ik je vertellen. Het is een graad of 13, dus zeker tien graden minder dan dat we gewend zijn. We halen de huurauto op en via de i75 rijden we naar Midland. Om half 7 komen we bij tante Marlies thuis aan, we zijn goed moe dus nadat ome Simon en tante Marlies spaghetti hebben gemaakt vertrekken we al ver naar boven. Morgen allemaal uitslapen was en motto en dat is ook gelukt. De verslagen over Midland en omgeving zullen medio dinsdag online verschijnen!

PS, de foto's bij de eerste paar verslagen zijn verwijderd om plek te maken voor nieuwe foto's. Je krijgt maar voor 150 foto's ruimte en dat is natuurlijk voor ons duidelijk te weinig! Uiteindelijk komen alle foto's nog wel op facebook.