Michigan
Blijf op de hoogte en volg Debbey
02 Oktober 2014 | Verenigde Staten, Midland
3 oktober
Er wordt erg riant uitgeslapen en er staat ook niet veel op het programma voor vandaag. Boodschappen en de auto naar het dichtstbijzijnde vliegveldje brengen. Ook moet er bij Best Buy een nieuwe SD kaart gekocht worden want er is al 32GB aan data verstouwd. Nadat we de mega winkel 'Meijer' met van alles en nog wat na twee uur verlaten zit de middag er al weer op en keren we met crablegs naar huis. Deze gooit Ome Simon 's avonds op de BBQ ondanks dat het begint te regenen, een poosje later smikkelen we van de verse ovenfrietjes en de krab/vis! Aangezien er wijn in huis is maken de zussen het laat, Debbey knijpt er voortijdig tussenuit.
4 oktober
De dag start langzaam op, vandaag willen we in en om Midland de toerist uithangen. Eerst feliciteren we Marlies met haar verjaardag die aangeeft vandaag op het gemakje te willen doen, dus we vertrekken met z'n drieën naar de Tridge. Dit is een brug die boven het water drie verschillende kanten op gaat. We lopen eroverheen en overwegen heel even om rond te wandelen, maar werkelijk.. De kou snijdt langs onze lijven. Daar heb ik nog niks over geschreven maar we zitten hier in pak em beet, een graad of 12.. Moet je je voorstellen dat je van 30 graden ineens naar 10 graden zakt, dat levert natuurlijk snotneuzen op! Affijn, we vervolgen onze dagtrip met een bezoek aan de dahlia tuin. Op een soort van heuvel staat een prachtige bloemenzee aan gekleurde dahlia's! Echt prachtig! Tussendoor krijgen we nog een hagelbuitje over ons kopke en alsof we nog niet genoeg planten hebben gezien sluiten we onze trip af met de DOW gardens. We hebben het 'geluk' dat het deze avond 'home coming' is. Wat het precies is kan ik je niet vertellen, wel wat we gezien hebben.. meisjes, opgedoft met glitters en galajurken. Deze moesten natuurlijk in de mooie tuinen zijn om van hun prachtige gestaltes foto's te maken. Natuurlijk zijn ze niet alleen maar hangt er een knulletje aan de arm. Deze staat hoogst waarschijnlijk in verband met de plaatselijke football club want het feest heeft iets te maken met studeren/school/niet meer thuis wonen/maar wel terugkomen voor de eerste of laatste wedstrijd van een club. Bind me er niet op vast.. Ben niet heel diep in deze theorie gegaan. Het was in ieder geval een show op zich. 'S avonds gaan we voor Marlies haar verjaardag uit eten bij de Japanner, die ons naast een goede show ook heerlijk eten bracht.
5 oktober
Marlies voelt zich al een paar dagen niet goed en het wordt er niet beter op. Het weer is ook niet spectaculair en Debbey wil shoppen. Prima moment dus! We gaan naar de Birch Run outlet mall wat zo groot is dat je een rijtje winkels doet en dan de auto pakt naar de volgende winkels. Dit proces herhaal je een paar keer en dan ben je goed moe. Tussendoor werken we nog een stevige lunch met pancakes weg want als je hard werkt moet je goed eten! Ondanks dat de tasjes voldaan op de achterbank liggen schrikken we als we weg willen rijden er achter komen dat we nog een hele strook niet hebben gehad.. Maar de tijd en voeten/rug zeggen dat het genoeg is geweest! Wanneer we terug komen heeft Ome Simon zijn aangepaste curry voor ons klaargemaakt. Deze is niet zo pittig als het origineel, precies zoals fam. Elegeert het kan hebben.
6 oktober
We gaan met ons drietjes een stukje Michigan verkennen. Dit houdt in; heel lang in de auto zitten. We rijden op de i75, voor de oplettende lezer; ja deze start of eindigt in Miami, en we gaan richting het noorden. Omdat de herfst al zijn intrede neemt kleurt het blad aan de boom groen, geel, bruin of rood. En rood dan in een enorm extreme vorm, konden onze bomen dat ook maar. We zijn onderweg voor een reis van 2 uur tot aan het eerst punt maar na wat mis rijden, wat ons algauw +1uur oplevert en een nieuwe route, komen we aan in Traverse City. Hier is een haven met plezierboten en een klein strand. Omdat het zo rond de 10 graden was hebben we hier onze handdoek niet uitgeslagen en een duik in het water maar laten gaan. We stappen terug in de auto en om naar het natuurpark 'sleeping bear dunes' te rijden. Dat is weer een uurtje verder rijden. Doordat we vandaag de natuur in gaan hopen we nog wat bijzondere dieren te spotten. Zo zijn herten hier volop in het wild, wasberen, natuurlijk verschillende soorten vogels, er zou een zwarte beer of een bobcat op kunnen duiken als je veel geduld en geluk hebt.. (wat wij duidelijk niet hadden) en chipmunks. Hier hebben we er al eentje gisteren in DOW garden voorbij zien schieten. Daar aangekomen kopen we een kaartje zodat we er met de auto in mogen. Dit is een beetje het zelfde idee als bij de Everglades, langs de route heb je verschillende stopplaatsen. Wanneer we door de eenrichtingswegen slingeren die aan beide kanten voorzien is van enorme bosranden genieten we van de natuurlijk. Ook de stop bij een van de 'lakes' is een ohh en een ahh waard. Nadat we wat donkere wolken en regenbuien onderweg hebben gehad begint nu het zonnetje door de bladeren te prikken. Een Amerikaanse uitspraak is dan ook; if you don't like the weahter, just wait 10 minutes. Ik geloof er wel in want het weer kan in een mum van tijd veranderen. We vervolgen onze weg en wisselen de bosranden in voor licht bebost duingebied. We komen steeds dichterbij de grootste lake aan deze zijde, namelijk Michigan Lake. Hier heb je enorm hoge duinen. Gelukkig zijn hier een soort vlonders zodat we Richard met alle kracht naar boven kunnen duwen. Naast de zwaartekracht hebben we ook met een stevige bries te dealen maar dat is het uitzicht het dubbel en dwars waard! Prachtige indrukwekkende duinen + helder water + zonnetje wat erover schijnt = genieten. Wanneer van deze stop wegrijden komen we al snel weer tussen de bossen en bedenken we ons dat we eigenlijk maar weinig dieren hebben gezien. De dieren die we hebben gezien was op de heenweg, dood langs de kant. Herten, wasberen, zwijnen, soort mega ratten. Zo wordt de checklist met dode dieren al bijna groter dan de levende dieren.. Affijn, omdat het rond vijven is besluiten we terug te rijden.. Het is namelijk nog een slordige 3uur rijden. Natuurlijk werkt de navigatie niet mee (dit probleem heb ik jullie in alle verslagen bespaart maar dit was een vloekpuntje kan ik je vertellen) en worden we zo argwanend dat we even later niet naar haar luisteren wat ons weer +1 op de teller geeft. Pff, een afslag verkeerd en je kan er voor mijlen lang niet af. Natuurlijk fiksen moeder en dochter even een binnenweg maar dat doet aan de tijd niet veel. Onderweg is het niet alleen vloeken hoor, nadat we door een goede regenbui rijden is het zicht achter ons fenomenaal. De zon tikt daar nog net onder de grijze massa door en als we van richting veranderen krijgen we een mooie lucht door zonsondergang op ons scherm. Tegen 21.00 komen we aan en wordt er een heerlijk bord 'stew', een Engels stoofpotje, onder ons neus gezet. Je snapt, het was eten (nog wat uitzoeken voor morgen) en naar bed!
7 oktober
Uiteindelijk toch besloten om naar de NiagraFalls te gaan. Dit spookt al een hele week door ons hoofd maar de reis houdt ons wat tegen. Namelijk vijf en een half uur rijden.. Ons plan is daarom om een auto te huren bij het dichtstbijzijnde vliegveld MBA airport. Na een akkefietje met te laat reserveert, niet meer beschikbaar en ineens 100dollar duurder komen we tot de oplossing om de auto voor precies 24u te huren en zijn we uiteindelijk nog goedkoper uit. Daar houden we van. Ons plan was om 's avonds net over de grens terug te rijden (jaja, de NiagraFalls liggen deels in Canada!) maar we maken er maar tot bij het vliegveld in Detroit van. Dit betekend wel nog vier uur terug rijden. Gekkenwerk als je het zo leest maar met een te grote en luxe auto is het bijna geen probleem. Hoewel..
Na een kleine twee uur rijden naderen we de grens al, we worden ondervraagt wat de bedoeling van deze trip is en we krijgen een stempel erbij in ons paspoort! Gaaf! Dan komen we uit op 'de Traktaatweg'. Voor de niet Zeeuwen. Een lange weg waar je maar honderd km mag (we gaan ook ineens van mijlen terug naar km in Canada!) waar af en toe een struik en een boom staan. Windmolens en wat boerderijen aan de zijkant. Alleen deze Traktaatweg duurt een kleine twee uur en is tweebaans. Nadat we een bij vistor centre hebben bevraagd waar we heen moeten komen we om drie uur aan bij een parkeerplaats niet zo ver van de Falls. Wanneer we wat dichterbij lopen horen we het water al naar beneden denderen maar we zien nog helemaal niks. Ja gras en bomen en een hoop eekhoorntjes waar we sowieso in Michigan mee dood gegooid werden. Na een soort van park komen we ineens in een mega volgepropt toeristen gebied met een reuzenrad, winkels, restaurants, speelhallen enz enz.. Noem het op en het was er. De straat loopt met een rotgang af naar beneden en zodra we verderop tegen het hek aan botsen is rechts van ons op ooghoogte aan de overkant het watergeweld wat onze zintuigen moeten verwerken. Je hoort, ziet en voelt het water. Een soort van mist daalt op je neer wanneer je dichterbij komt. Links van ons is de Amerika brug. Die verbind de U.S aan Canada, de andere grensovergang. Er is dus genoeg te zien. Na een poosje over het hek te hebben gehangen besluiten we verder langs het water te lopen en komen we aan bij de ticketverkoop voor de 'maid of mist' boten die vlak langs de Falls varen om het voelen nog beter te ervaren. Aangezien we niet langs de Falls kunnen klimmen/lopen besluiten we dit te doen. Nog geen 10 minuten later zitten we met poncho op de boot. Omdat je nu onderaan de Falls zit zie je ook hoe gigantisch groot deze watervallen zijn. We varen langs de American Falls, naar de Bridal Veil Falls om vervolgens recht af te varen op de Horseshoe Falls. De tranen staan in Debbey haar ogen en dat komt niet alleen van het water wat aan boord 'regent'. Indrukwekkend! Liters en liters water suist met een flinke snelheid van het 'platform' en duikt zo onder ons door. Vooral bij de hoefijzerwaterval ontstaat in het midden door al het water een enorme mistwolk. Hier wordt je werkelijke waar kleddernat van! Daarnaast zorgt de wind die van de snelheid van het water afkomt ook voor de nodige lekkage onder de poncho. Wanneer de boot na 15min terugdraait en we terug aan de kant lopen begint het te regenen. Gelukkig hebben we onze poncho nog aan en hoeven we niet tot op de onderbroek nat te worden. We wandelen nog een stuk langs het water om vervolgens naar de auto te gaan en een hapje in de buurt te eten. We willen namelijk nog langs de Falls rijden in het donker, deze wordt dan verlicht. Zo gezegd, zo gedaan. We stoppen nog even langs de weg om foto's te schieten van de mooi verlichte Falls en beginnen om 20u aan een vier uur durende terugweg. Dit worden er uiteindelijk vijf met het zoeken van een hotel...
8 oktober
Vandaag verlaten we Michigan en zal New York onze thuisbasis worden voor deze laatste week vakantie! Omdat we de auto maar 24u hadden was het vroeg uit bed, wat natuurlijk tegenviel aangezien we pas tegen half 2 op bed lagen. Zodoende waren we vier uur te vroeg op het vliegveld maar lekker op het gemakje is ook wel eens prettig. We lunchen goed en ondertussen bedenken we welke film we gaan kijken. Het valt daarom extra tegen als we in het vliegtuig stappen en geen schermpje in de stoelen voor ons zien.. Kak. De reis van twee uur en een beetje ging zo vlug dat we er een half uur eerder aankwamen en door de tukjes leek het nog veel korter. Top dus! We bellen ons taxibedrijf nadat we de koffers hebben en deze staan binnen 5 min op de stoep. Ideaal. Helaas begint hier gelijk de rush van NY. Die man rijdt werkelijk als een gek door het verkeer. Uiteindelijk komen we bij ons hotel en ploft moeders op bed, die voelt zich namelijk niet helemaal oké. Debbey en Richard verkennen de buurt en scoren wat te eten. Hoe donkerder het wordt hoe sneller ze terug willen, er zal ons niks overkomen want de mensen zijn verder wel vriendelijk of negeren je maar het is niet de gezelligste buurt. Na wat pizza te hebben weg geschrokt duiken we om 21u ook ons bed in. Richard kijkt nog wat verbaast wanneer hij de tijd hoort maar nog geen kwartier later ligt hij te snurken.
Ondertussen zijn we dus als drie dagen in New York en hebben we al geweldige dingen gezien maar dat komt later!
-
11 Oktober 2014 - 19:35
M Van Deurzen:
Beste fam.Elegeerd.
wat een leuke tijd hebben jullie in America .mooie verhalen en prachtige foto s. en nu NY nog.
Richard we beginnen je wel te missen. wat zal je veel te vertellen hebben.
geniet verder van de vakantie en Hartelijke Groetjes van Tiny en Alwien. -
11 Oktober 2014 - 23:19
Marloes:
zo weer een hoop beleefd
En genoten
Gaaf de watervallen -
12 Oktober 2014 - 11:38
Christian:
Hallo lieverds
Wat heb ik weer genoten van jullie verslag.
Ik kijk er al naar uit om de verhalen van Rich in het echt te horen.
Jullie zullen wel erg moe zijn na al die spectaculaire bezienswaardigheden.
Ik ben erg benieuwd naar al jullie foto's en verhalen.
Geniet nog van jullie laatste week in NY.
xxxxchrisxxxxx
-
13 Oktober 2014 - 17:28
Marie-louise:
ooo, wat een prachtige reis en zoooooooo veel ervaringen! geweldig! geniet nog van jullie laatste daagjes!!!
groetjes xxxx
-
13 Oktober 2014 - 21:26
Marloes:
Wauw! Mooi! Bijzonder en nu ook nog mogen genieten van NY! Veel plezier!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley